Sport

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Jacob Meijer:
“Als we de uitwedstrijd tegen Borgercompagnie hadden gewonnen, waren we kampioen geweest. Dat vergeet ik nooit weer.”.

Één van de gladiatoren van de voetbalvereniging Wildervank is oud-speler Jacob Meijer. De linksbuiten blonk niet alleen uit door z'n vechtlust, maar had een linkerbeen waar hij diverse tegenstanders 'het bos' mee in stuurde. Behalve voor de jarige club speelde de Veendammer ook nog voor Veendam 1894 en Borgercompagnie. En hij heeft ook nog onder coach Leo Beenhakker getraind bij Veendam. Maar hij is nog nooit kampioen geworden bij deze clubs. “Maar we waren er wel dicht bij.”, herinnert Jacob zich. Meijer heeft onder veel trainers gewerkt, maar twee oefenmeesters staken er bovenuit en dat zijn de Wildervanker oefenmeester Max Rosies en 'Don' Leo Beenhakker. Hij heeft van beide heren veel geleerd.

Het was in de zeventiger jaren toen Jacob Meijer de 'kicksen' aantrok bij Wildervank. In de loop der jaren richtte hij aan de linkerkant van het veld een spoor van 'vernielingen' aan.  Zowel de graszoden als de tegenstanders moesten het onderspit delven vanwege het geweld dat Jacob liet zien op de 'groene akkers'. De 'dieselmotor' had een conditie als een 'stoommachine' en wist niet van ophouden. “Ik kon niet kapot in die tijd. En ik kon nooit trainen.”. Hij ging met de vrachtwagen naar de training en van daaruit naar zijn werk. “Het gebeurde zelfs dat ik weken niet op de training was.”. Het was de tijd van Frans en Paul Piel, Jan Hulshof, Bennie Alders, Jan Prins, Henk Hollemans, Teun Gerrits en Willie Wever.

In die tijd gingen ze – net als nu – ook al naar een trainingskamp om zich voor te bereiden op de competitie. Maar ze zochten het dichterbij. Geen Marbella, maar De Alinghoek in Drouwen. En na dat geploeter onder oefenmeester Max Rosies, de kroeg in. Daar bleven ze hangen tot in de kleine uurtjes. Meijer: “Mooie tied.”. Begin tachtiger jaren is Meijer gestopt met voetballen in het eerste team, omdat hij kroeghouder werd in Wildervank.  Maar Jacob kon het niet allemaal bolwerken, “Tegen een uur of 5 lag ik op bed.”. Meijer heeft ongeveer 10 jaar in het vlaggenschip van Wildervank gevoetbald. En ging vervolgens in lagere elftallen spelen. Maar dat viel hem tegen en daarna is hij helemaal met voetballen gestopt. Dat was in de jaren 1980-1985.

Meijer trainde onder de volgende trainers: Okko van Wijk, Emiel Gort, Joop Molema, Max Rosies en Henk Wollerich. “Ik ben begonnen bij oefenmeester Okko van Wijk. Hij was een menselijke trainer. Later kwam Waarsingh uit Pekela. En daarna Emiel Gort. Hij was een goede trainer, maar hij paste niet bij Wildervank. We zijn toen gedegradeerd. Uit de vierde- naar de vijfde klasse.” Daarna kwam Wildervanker en  'vuurvreter' Joop Molema als trainer. “En we zijn kampioen geworden.”. Vervolgens kwam Max Rosies. Meijer: “Max was een monstertrainer. Goede oefenstof. Hij was keihard, maar aan de andere kant was hij ook menselijk.

Het volgende moment vergeet ik nooit weer: De 9-jarige zoon van mijn zuster is overleden aan leukemie. Ik vroeg aan Rosies: “Ik wil voetballen.”. Wat gebeurt er, ik werd van het veld  gestuurd met een rode kaart. Ik had nog nooit een rode kaart gehad. En toen ik hem later tegen kwam, zei hij tegen mij: “Ik had je nooit moeten opstellen.”. Meijer: “Toch iets menselijks, maar keihard.”.  Als je te laat op het trainingsveld was, dan kon je onder Rosies gelijk weer naar huis toe gaan. Meijer heeft geen kampioenschappen meegemaakt. “We hingen er wel tegenaan , ik vergeet het nooit weer, het was die autoloze zondag. Met die oliecrisis.  “We gingen op de fiets naar Borgercompagnie. Als we die wedstrijd hadden gewonnen waren we kampioen geweest. En we verliezen die partij tegen  Borgercompagnie. Dat was 'hoar en niet’. Dat vergeet ik nooit weer.”.

Jacob Meijer holde voor het eerst achter het 'lederen monster' aan in Veendam. Daar trof hij ook oefenmeester Leo Beenhakker aan. “Ik was 16 jaar. Ik kon toen al zien dat het een toptrainer zou worden. Als ik  hem nu hoor, is hij niks veranderd.”. Volgens Meijer was 'Don Leo' een geweldige oefenmeester. “Ik heb onder Beenhakker getraind in Veendam 1894 B1. Wij moesten toen drie keer in de week trainen. “Dat kon dus niet omdat ik op de vrachtwagen moest.”. De jeugdige Jacob was 17/18 jaar toen hij als bijrijder bij Remmers uit Muntendam te werk werd gesteld.

Daarna kwam v.v. Wildervank in beeld en later is hij naar Veendam (veteranen) gegaan. “Wim Drent (pandjeshuis) speelde ook in dat team. En Ko Kruize was de leider. En mijn pa was chauffeur bij Jonker en zodoende ben ik naar Veendam gegaan.”. Vervolgens is Meijer naar Borgercompagnie verhuisd. Dat kwam ook omdat er veel jongens bij Meijer  in de kroeg liepen die bij Borgercompagnie (veteranen) voetbalden. Maar Jacob had geen geluk bij 'De Niesters' en kreeg  een ongeluk. Vanaf die tijd heeft hij een pacemaker. “Ik mocht daarna niet langer voetballen. Ik was toen 58 jaar.”.

Die ene wedstrijd tussen Borgercompagnie en Wildervank. “Het was altijd water en vuur.  Het was de autoloze zondag. En we gingen er op de fiets heen.  Als we gewonnen of gelijk gespeeld hadden waren we kampioen geweest.”. Tegen Bareveld heeft Meijer nog gespeeld met Harm Hulshof. “Eén van de beste voetballers van Bareveld.”. Maar ook bij Wildervank liep er ook zo'n fenomeen rond, namelijk Jan Hulshof. Hij kon werkelijk met de bal 'toveren'. “En ik maar ploeter'n en zwait'n. Ik kon niet kapot en waar dat aan lag weet ik ook niet. Ben ook nog een keer topscorer geweest als linksbuiten. Kon alleen met het linkerbeen voetballen. Want, ik had maar één been.”. Op die andere been steunde hij om niet om te vallen.

En dan was er bij Wildervank nog zo'n fenomeen. Het was Jan Hendrik Bloem. Ze noemden hem de 'blonde pijl', omdat hij zo snel was. Heerenveen had destijds belangstelling voor Bloem. En zo waren er nog meer spelers die veel met de bal konden doen bij Wildervank. Ondermeer Jan Hulshof en Jan Prins, al deed de laatste speler geen stap te veel. Verder hebben doelman Bert Lichter en Mans Hofman het doel verdedigd van de roodhemden. Jacob Meijer heeft nooit met de grote beker gestaan op het dorpsplein in Wildervank. “We hingen er altijd tegenaan.”.

Terwijl het einde van het interview naderde met Jacob Meijer dat gehouden werd in een idyllisch stulpje in hartje Veendam, kwam nog bijzondere speler ter sprake. Jacob: “Goos Boers was een hele aparte speler. Hij kon hard lopen en was net zo 'blind' als een kraai. En ook nog oogkleppen op. Man, geen gezicht. Goos hing er altijd een beetje tegenaan. Ging vaak mee als wissel, maar had nooit een vaste plaats. Maar hij had toen ook al veel babbels.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Hendrik Koerts:
“Iederéén die Wildervank roept heeft iets met de club en dat is natuurlijk prachtig.”.

Sinds dit seizoen is Hendrik Koerts de nieuwe assistent-scheidsrechter van derdeklas Wildervank (zon). Hij moet er voor waken dat er zo min mogelijk 'indringers' de 'vesting' van de roodhemden binnen sluipen. En dat vereist vakmanschap. Dus niet te pas en te onpas met de vlag omhoog staan. Ook op medisch gebied verstaat hij zijn mannetje. Als verzorger biedt hij de helpende hand aan alle mensen van de club die een kwetsuur onder de leden hebben. Hij is dus echt een manusje van alles binnen de club. Wie is deze man die een dubbelfunctie bekleedt bij voetbalvereniging Wildervank?

Hij is geboren in getogen in het mooie en pittoreske Norg. Tot zijn 19e jaar heeft hij in het Drentse dorpje gewoond. Daarna is hij op zichzelf gaan wonen in Assen. Vervolgens kwam Hendrik aan de vrouw. “Ik ben in Luxemburg gaan wonen in verband met werkzaamheden. Daarna ben ik in Nieuw-Buinen terecht gekomen.”. Dat is ook nog de plek waar de familie Koerts woonachtig is. Koerts is assistent-scheidsrechter bij Wildervank 1 en verzorger bij de club. “Omdat we twee verzorgers hebben doet Gert-Jan Hoving de verzorging op de zondag. Ik heb net mijn contract weer verlengd voor volgend seizoen. En dan ben ik volledig verzorger bij de voetbalvereniging Wildervank.”.

Wie dacht dat Hendrik zich alleen beperkte tot het randgebeuren had het mis. Hij heeft in het verleden 22 jaar gevoetbald. Bij Gomos heeft de jeugdige Hendrik voor het eerst tegen een bal getrapt. Daarna is hij er twee jaar tussenuit geweest. “Ik heb nog in het tweede elftal van ACV gespeeld. Daarna ben ik naar Luxemburg vertrokken en ben op een recreatieve manier gaan voetballen. Van daaruit naar Nieuw-Buinen waar ik in het tweede elftal ben gekomen.”. Maar hoe ben je bij Wildervank in contact gekomen? Koerts: “Via  een advertentie. Vervolgens ben ik in contact gekomen met bestuurslid Jan Zuidema.”.

Koerts heeft een eerste gesprek bij Wildervank gehad. En dat klikte van beide kanten. Daarna heeft er nog een tweede- en derde gesprek plaats gevonden. “Toen waren we er eigenlijk snel uit.”, blikt Koerts terug. “Wildervank is natuurlijk een echte dorpsclub. Waar je gewoon met eigen jongens speelt. Iederéén die Wildervank roept heeft iets met de club en dat is natuurlijk prachtig. Ik kwam hier ook wel eens met het tweede elftal van Nieuw Buinen.”, herinnert Koerts zich. De inwoner van Nieuw Buinen kan ook wel iets vertellen over Wildervank van een paar jaar geleden.

“Met Nieuw-Buinen kwam ik hier met de jeugd ook regelmatig. En ook met het tweede elftal. Wat je dan ziet dat het een stabiele club is. Het jeugdniveau is hier hoog. Als je nou kijkt naar de A-B en C junioren, ze voetballen allemaal op hoofdklasse niveau. Dat is natuurlijk geweldig voor de vereniging Wildervank.”, steekt Koerts de 'loftrompet' uit over de club van rood en wit. Vooral de doorgroei naar het eerste- en tweede elftal.  Het eerste team is een goed functionerend elftal, waar progressie inzit. Koerts: “Als ik de leeftijdsgroep bekijk van plus minus 22 á 23 jaar oud, dan is dat oogstrelend voor de club. Daar kan je nog jaren mee vooruit.”.

En daarbij ondersteunt door een geweldig stel goede trainers. “Oefenmeester Veldhuis is gewoon een persoonlijkheid op zich. Wordt op 'handen gedragen' gedragen hier.”. Ik vertelde Koerts nog dat oefenmeester Veldhuis en ondergetekende aan de Middenweg in Veendam hebben gewoond. Koerts: “Je verneemt ook wel dat Jaap hier de cultuur kent. Dat neemt hij ook als kracht mee, om hier goed te functioneren. Jaap is gewoon leuk om mee samen te werken. Een  geweldige vent.”.

Ondergetekende zei na afloop van de competitiewedstrijd Wildervank (zon) – Amicitia VMC 0-5: “Volgende week nait zo'n wedstried, he?”. Waarop Veldhuis zei: “En als dat den wel zo is, dan 'steert er oaf'. Waarop Koerts antwoordde: “Zo is Jaap, altijd zijn woordje klaar en positieve zin. Het is geweldig om met die man te mogen samen werken.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Kastelein Joop Hulshof:
“Wildervank zondag 1 moet niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. “Als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'.” Een tweede Leo Beenhakker dus.

Ze zijn de onmisbare schakels in het geheel. De barmedewerkers. Joop Hulshof (57) is zo iemand die zich 'het vuur uit de sloffen' rent om zijn klanten de helpende hand toe te steken. Een barmedewerker pur sang. In het dagelijks leven werkt hij bij defensie in Havelte. De burgerlijke medewerker van defensie werkte als chauffeur in Libanon. Het was wijlen voorzitter Bakker die Hulshof vroeg om barmedewerker te worden. Vervolgens is de inwoner van Wildervank wegens zijn werk bij de defensie in 1995 verhuist naar Harderwijk. En in 2007 is de geboren Veendammer weer terug gekomen in Wildervank. Bij v.v. Borgercompagnie staat Hulshof nog wel achter de bar tijdens het veteranentoernooi en de feestavonden.

Waarom ben je lid van v.v. Wildervank geworden? “Omdat ik het gezellig vind bij Wildervank. Ik wil graag sociale contacten.”. Hulshof heeft nooit gevoetbald. Behalve een uitstapje naar de jeugd van voetbalvereniging Hermus AVK uit Annerveenschekanaal. “Ik was 8 jaar, maar na een jaar ben ik er mee gestopt.”. Maar hij heeft wel een duidelijke mening over het eerste zondag elftal van Wildervank. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. En van het eerste team van de zaterdag afdeling krijgt hij niet veel mee.

Ondanks dat Hulshof helemaal niet aan sport doet, is hij één van de vaste medewerkers van het Betonboor Bleeker C/D Toernooi en het klaverjassen. “Met 32 man zijn we één keer in de maand we aan het klaverjassen. En ik sta dan niet achter de bar.”. Maar kun je wel klaverjassen? “Nee”, zegt hij op een resolute toon. “Ik maak de warme hapjes, dat doe ik ook al een paar jaar. Ik ben veel bij het kantine gebeuren betrokken. Een beetje achter de bar en een beetje dom kletsen.”. In Huize Sint-Franciscus is hij ter wereld gekomen, zoals veel Veendammers. Maar hij voelt zich meer op en top Wildervanker.

Toch is de inwoner van Wildervank geen onbekende toen hij in 1994 weer in beeld kwam bij de club. Hulshof heeft nog samen met wijlen Harrie Haan en mevrouw Rogaar-Bot achter de bar gestaan. Hulshof: “Ik kon goed met mevrouw Rogaar opschieten en ze kon goed babbelen. Ze moesten iemand gebruiken voor de kantine, want ze kon het niet aan. En voorzitter Bakker heeft me daarvoor gevraagd.”. En in 1995 is de familie Hulshof verhuisd naar Harderwijk wegens zijn werk bij de defensie. “Daar heb ik een half jaar gewerkt en we zijn in 1997 weer terug gekomen naar Wildervank.”.

De familie Hulshof is in 2007 dus weer terug gekomen bij de voetbalclub Wildervank en daarna is Hulshof barmedewerker geworden. Samen met Roel Duitsch, Be Hamminga en Jan Hoving.  Waarom ben je lid van de voetbalclub Wildervank geworden? “Ik vind het een gezellige vereniging.  En ik hou van sociale contacten”. Hulshof heeft zelf helemaal niet aan sport gedaan. “Ow ja, ik heb nog bij Hermus AVK (Annerveenschekanaal) gevoetbald toen ik 7 of 8  jaar was. Maar na een jaar ben ik er mee gestopt. Ik was geen voetballer.”. Hulshof kwam er dus op een zeer jonge leeftijd al achter, dat achter een bal aan hollen niks voor hem was.  Hij had dus een zeer vooruitziende blik.

Wat vind je van de zondagselectie van v.v. Wildervank? Hulshof: “Het eerste zondag elftal vind ik wel goed spelen. Ik vond het niet zo goed met de vorige trainer Lesmond Prinsen. Dat lag meer aan de communicatie tussen de trainer en de spelers. Deze trainer praat meer met de spelers. Hij gaat beter met de jongens om. Flesje bier en even gezellig na afloop bij elkaar zitten. En dat deed Prinsen niet. Veldhuis keek ook nog naar andere elftallen. Als je trainer bent dan moet je wel bij andere elftallen kijken.”, vindt Hulshof. En als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Ja, hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'. Een tweede Leo Beenhakker dus.

De voetbalvereniging Wildervank is een grote vereniging met heel veel jeugd. Wordt het niet eens tijd dat we tweede klas voetbal te zien krijgen aan de Woortmanslaan? Daar heeft Hulshof een duidelijke mening over. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog.”. Maar dat straalt de club wel uit. En als ze wel promoveren of kampioen worden? “Dan gaat het net als in Muntendam, dan zijn ze na één seizoen er weer uit.”.

“Ik denk niet dat ze de spelers ervoor hebben. En het kan maar zo voor Wildervank dat ze volgend seizoen net 'de kop boven water houden' in de derde klas.”. Qua grote moet Wildervank wel een tweede klasse wezen met heel veel jeugdleden. Hulshof: “Ze hebben 700 leden geloof ik, ze moeten naar de tweede klasse toe. Ik heb liever dat ze een beetje bovenin mee draaien in de derde klas. Dat trekt publiek aan. Met Muntendam en Veendam. En de omliggende clubs.”.

Joop heeft als chauffeur in Libanon gewerkt. En dat was in de jaren 1978-1979. “In Libanon was oorlog. Daar moest ik als dienstplichtig militair heen. Nee, het was geen vrijwillig werk. Ik heb hem wel geknepen, wel een paar keer. Maar ja, daar groei je over heen. Ik tenminste wel.”.  Joop heeft in Libanon een half jaar gewerkt en toen zat zijn diensttijd erop. Daarna heb ik als burger gewerkt bij defensie.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Oefenmeester Henk Wollerich van v.v. Wildervank was verantwoordelijk voor de val van het jeugdig talent Roelof Stevens. Maar dankzij bestuurslid Goos Boers is Roelof nog steeds lid van v.v. Wildervank.

Één van de grootste talenten die de voetbalvereniging Wildervank voortgebracht heeft, was ongetwijfeld de Wildervanker Roelof Stevens. Toenmalig oefenmeester Max Rosies had een oog naar het jeugdig talent en haalde hem bij de selectie van v.v. Wildervank. Rosies had nog maar net 'zijn hielen' gelicht of  zijn opvolger trainer Henk Wollerich nam een paar Veendam-spelers mee. En het 'sprookje' was uit voor deze talentvolle speler van Wildervank. De eigen jeugd van Wildervank werd op een zijspoor gezet, alleen Robert Boomsema en Gerard Pik bleven bij de selectie. En Stevens moest de concurrentie op het middenveld aangaan met oud-prof Willie Wever van Veendam.

Het echte werk begon allemaal toen de jeugdige Roelof Stevens vanuit de A-junioren werd overgehaald naar het eerste elftal. Stevens: “We hebben een keer een toernooi ergens gespeeld. Dat was het laatste toernooi van Rosies en het eerste toernooi van de nieuwe trainer Henk Wollerich.”. En op dat toernooi speelde Stevens 'de sterren van de hemel'. “Maar ik ben nooit weer in het eerste elftal gekomen. Ik zeg nog altijd, Max Rosies had nog een jaar moeten blijven.”, volgens Stevens, die een prima band had met Rosies. Stevens: “Max zag alles. Met rondjes rennen verstopten sommige spelers zich achter de heg en Max haalde de spelers daar zelf weer weg.”.

Daarna kwam de periode Henk Wollerich. Hij nam een paar spelers uit Veendam mee. Zoals Frans en Paul Piel, Theo Holtjer en Erik ten Horn. De voormalige profvoetballer Wollerich van BV Veendam had een zwak voor zijn plaatsgenoten en die kregen dan voorrang op de jeugd van v.v. Wildervank. Stevens: “Er waren eigenlijk maar twee spelers van Wildervank die het wel gered hebben en dat waren Robert Boomsema en Gerard Pik. Ik moest de concurrentie aangaan met oud-BV Veendam-spelers Willie Wever en later Frans Piel voor een plek op het middenveld. Ja, en dan kun je het wel schudden als er een Veendam-enclave voor je staat.”.

Roelof Stevens, geboren op 28 oktober 1960, is sinds 1 augustus 1968 lid  van v.v. Wildervank. “Toen mocht ik nog niet voetballen. Je moest 8 jaar wezen in die tijd. Daarna ben ik eerst gaan trainen. De trainers waren Goos Boers en Rieks Cosse. In de winter gingen we altijd trainen in Huize Bijleveld in Wildervank en in de winterperiode speelden we zaalvoetbal in de Sorghvliethal. Op die oude betonvloer.”.

Roelof Stevens heeft altijd geluk gehad dat hij in twee goede lichtingen zat bij Wildervank. Roelof bleef met zijn leeftijd nooit 2 jaar in dezelfde groep zitten. “In het tweede jaar in Wildervank C1 ben ik door mijn trainer Rieks Cosse uitgeroepen tot beste voetballer. Daardoor heb ik ook een uitnodiging te danken van de KNVB. Voor de Groninger selectie.”.

“Ik kon wel een beetje voetballen, maar daar was ik niet goed genoeg voor. Ik moet wel zeggen dat ik een week ziek op bed heb gelegen, maar dat aanvaard ik niet als een excuus.”. Roelof kan zich nog herinneren dat hij in Muntendam in de stromende regen moest voetballen.  Oud-betaald voetballer Jurrie Koolhof deed ook mee. Hij heeft later nog bij BV Veendam, PSV en het Nederlands elftal gespeeld. Roelof: “Daar was ik veel te licht voor.”.

Als vrijwilliger heeft Stevens bij Wildervank ook zijn 'sporen' achtergelaten. Veel kantine diensten gedraaid. Samen met Dina Martijn, Greta Woldhuis, mevrouw Kappen en Willie Stevens (de vrouw van Roelof). “Verder  ben ik grensrechter geweest bij de A1-junioren. En ik was op dat moment ook speler / leider bij het derde elftal. Verder was ik grensrechter bij de A-junioren en ‘s morgens jeugdleider. Ook ben ik scheidsrechter geweest. En ik draaide tussen de bedrijven door ook kantinediensten. Van alles heb ik wel gedaan.”.

Roelof was dus een manusje van alles bij Wildervank. Maar oefenmeester Henk Wollerich was de kwade genius, want hij was er verantwoordelijk voor dat Roelof Stevens naast een profcarrière greep.  “Daarna kwam ik een beetje met mezelf in de problemen te zitten. Toen ben ik overal mee gestopt. En ik heb het eigenlijk nooit weer opgepakt.”.

Vorig jaar dacht ik: “Ik stop er mee. Ik stop na 35 jaar lidmaatschap. Hier kom ik toch niet meer, wat doe ik er mee? Ik heb me heel netjes afgemeld. Ik kreeg Goos Boers nog aan de telefoon. Want ze waren met een reünie bezig van de Wildervank C1. Goos zei: “Wat heb ik nou gehoord, heb jij je bedankt als lid?”. “Ja, zei Roelof maar  het voelt niet goed.”. De volgende morgen heb ik Harrie Muurman weer gebeld en ben weer lid van Wildervank geworden.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Harm Jan Potze (71): 
“Wat ik ol doan heb, dat wait ik nait meer, mor ik heb veul doan.”

Tot zijn 48ste jaar heeft Harm Jan Pots gevoetbald bij het Drentse Borger. En zijn niet geringe talenten etaleerde hij aan het Drentse publiek. Geboren en getogen dus in Borger. Op12-jarige leeftijd is Harm Jan begonnen met voetballen bij de plaatselijke club. En heeft hij ook nog in het eerste zondag elftal van Borger gespeeld. “Ik was 28 jaar toen ik bij Wildervank begon te voetballen”, kan Harm Jan zich nog herinneren. Maar Harm Jan is ook een tijd buiten beeld geweest. Liefst 20 jaar woonde hij in Noord-Brabant, waar hij de kost verdiende als service monteur. “Mijn ouders komen uit Borger en ik was service monteur in Noord-Brabant. Mijn vrouw wilde wel weer terug omdat haar ouders uit Wildervank kwamen. ”.

In 1972 is Potse lid geworden van v.v. Wildervank. “Van 1972 tot 1984 heb ik in het bestuur van de voetbalclub Wildervank gezeten. Ik ben met Goos Boers in het bestuur gekomen”. Glorie tijden waren er niet veel bij Wildervank, want de club bivakkeerde al die jaren in de vierde klas. En Joop Molema was er trainer. Harm Jan kan zich nog een moment voor de geest halen toen ze in Ter Apel moesten voetballen. “'s Middags om 12 uur vertrokken we uit Wildervank en 's avonds om half acht waren we weer terug in Wildervank.”. Een halve dag weg, je moest er vroeger wat voor over hebben om je voetbalclub te steunen in 'verre oorden'.

Zie je qua voetbal veel verschil tussen vroeger en nu? “Als je het qua voetbal bekijkt? Nee, maar toen zaten er veel meer Wildervankers in. En nu zie je eigenlijk geen Wildervanker meer in het elftal. Toen speelden Henk Hollemans, Drikes Smit, Joop Molema en Wicher Tuntelder bij Wildervank. En dat is nu voorbij. Ik ken van de huidige spelers niet zoveel meer. Weet je wat het nadeel is Jacob? Vroeger voetbalde zondag 1 ‘s middags. De volgende week voetbalde zondag 1 uit en zondag 2 thuis.”.

Pots: “Nu voetbalt zondag 2  ’s morgens om 11 uur. De jongens zijn net uit gevoetbald als wij (de supporters) naar het voetballen gaan. De volgende zondag is er geen voetbal en de andere zondag is er een dubbel programma. Ik geloof niet dat het economisch is. En het is ook niet leuk voor het publiek die er naar kijkt. Maar het bestuur wil niet anders.”. Pots is ook niet tevreden over de prestaties van het eerste elftal. “Ik vind de prestaties van het eerste elftal niet best. Wordt slecht gevoetbald. Vorig jaar zijn ze 'de dans' net ontsprongen om niet te degraderen. Maar dit seizoen zijn ze er nog niet, we zitten nog maar op de helft en er komen nog zware tegenstanders.”.

Wat mankeert er dan aan? “Ik hoor veel te veel spelers zeggen, 'volgende week gaan we naar Ajax'. Dat is belangrijker dan dat er hier gevoetbald wordt. Zulke dingen vind ik niks.  Dat gebeurt toch!”. Jacob Kuipers: “Dat heb ik nog nooit gehoord Harm Jan.”. Pots: “Een aantal weken geleden was er een speler die wilde naar Ajax, maar toen is deze wedstrijd afgelast. Heeft Wildervank geluk mee gehad. Anders was hij er niet bij geweest. Maar dat gebeurt altijd al. Hij ging bij ons aan tafel zitten en toen zei hij dat. En dat was altijd aan het begin van de competitie. Ze beginnen en dan moeten er nog jongens op vakantie. Het interesseerde de jongens niet op dat punt.”.

Harm Jan Pots is jaren leider geweest. Van het derde elftal. Verder heeft de inwoner van Wildervank jaren achter de bar gestaan. “Ik ben in 2004 hier weer gekomen. Dat was in de tijd dat wij aan het graven waren bij de kleedkamers, daar was jij ook bij en je kleindochter. Die een rood pakje aan had. Ze kwam net boven het gras uit.”. Er was een komen en gaan van vrijwilligers en daar had Harm Jan niet veel aardigheid aan. “Die wisten het allemaal beter. En de professoren zitten allemaal in de 'grote' kamer. Ik zeg altijd ‘Iedere verandering is geen verbetering.’”.

Harm Jan heeft zelf natuurlijk ook gevoetbald bij Wildervank. Vanaf zijn 28ste jaar kwam hij uit voor het tweede elftal van Wildervank en daar heeft hij vier jaar in gespeeld. Vervolgens kwam hij bij de lagere elftallen terecht. Omdat hij niet meer kon trainen. “Ik had destijds storingsdiensten.”. Vervolgens voetbalde hij in het derde en het vierde elftal. “Ik heb hier gevoetbald totdat ik hier weg ben gegaan. Heb nog met Jan Prins, Henk Hollemans en Drikus Smit gevoetbald.”. De heer Pots heeft ook nog meegewerkt aan de bouw van de nieuwe kantine. “Wat ik ol doan heb, dat wait ik nait meer, mor ik heb veul doan.”.