Door Klaas Fleurke
Veendam 1894 verloor voor de tweede keer op rij. Was vorige week Be Quick 1887 in de slotfase de baas over de Veendammers, op een zeer winderige Langeleegte was een andere stadse club de meerdere over de tegenvallende thuisclub. Lycurgus zegevierde met 1-3 en de zege was verdiend op basis van wedstrijdattitude. Het had de absolute wil om te winnen terwijl de formatie van hoofdtrainer Armand Mac Andrew op dit thema niet thuis gaf. Het was aan Veendam-zijde te pover om recht te hebben op een resultaat. Tot nu toe in de competitie had het team van Mac Andrew de wind vol in de zeilen. Er werd lange tijd scherp aan de wind gezeild met een toppositie in de rangschikking als verdiende beloning. Alleen heeft het geelzwarte elftal op dit moment de wind niet mee. Er zijn teveel spelers die niet in topvorm zijn. De vraag is: hoe gaat de jeugdige selectie om met tegenslag vooral nu na twee nederlagen op rij? Hoe sterk is de teamgeest om deze terugslag en fikse tegenwind te boven te komen? Volgende week wacht wederom een nieuwe Stadse uitdaging (VV Groningen) in aanloop naar de spannende ontknoping in de nog steeds razend spannende derde klasse R.
Galopperende paarden
Het thuisvoordeel voor de mannen van trainer/coach Mac Andrew aan de eigen vertrouwde Langeleegte is er (helaas) niet altijd. Na een lange droge periode lag het hoofdveld in het Henk Nienhuis Stadion er op 22 maart 2025 weliswaar gerold bij, de grasmat was allesbehalve goed bespeelbaar. Het veld was droog, hard en voor een voetballend elftal lastig te bespelen. De gasten uit Groningen deden er hun voordeel mee. De fysiek sterke ploeg van trainer Rodney van der Hoek ging de duels scherp aan en loerde op omschakelmomenten. Omdat de bal de raarste capriolen uithaalde was in hoog tempo combineren nauwelijks mogelijk. De vraag deed zich voor waarom er vooraf niet even gesproeid kon worden. Ook voor de veiligheid van de voetballers. Rennende spelers over het veld zagen er uit als galopperende paarden in een cowboyfilm met omhoog dwarrelende stofwolken achter zich aan alsof ze op een droge en stoffige prairie waren. Teammanager Harm Hensens verwoordde de staat van de grasmat als volgt: ‘Een kameel zou er z’n been nog op breken’. In het eerste kwartier van de wedstrijd kwam zijn voorspelling al uit. Twee spelers moesten vanwege blessures zich al laten vervangen. Ook de in de basis gestarte Veendam 1894-linksback Owen de Bruijn verliet geëmotioneerd de abominabele grasmat met het zich naar aanzien een ernstige blessure. Na al het blessureleed in het verleden had iedereen met de technisch behendige linksbenige verdediger te doen. Vanaf deze plaats beterschap Owen! Melvin verving hem als back.
Doelpuntenarmoede
Spits Winston de Jonge startte ook in de basis. Hij zou de doelpuntendroogte van de laatste weken enigszins moeten lenigen. Ook middenvelder Lorenzo Langeland keerde terug in de basis door afwezigheid van Ryan de Bruijn die geblesseerd moest toekijken. Het ging ten koste van Melvin Tehubijuluw en Robert Nullmeyer die op de bank begonnen. Al in de beginfase van de wedstrijd leek spits Winston de Jonge te scoren met een stiftje vanaf de zijkant, maar de bal werd ternauwernood door een verdediger van Lycurgus van de lijn gehaald. Daarna was het de beurt aan de gasten. Veelal werd de tweede bal door de blauwhemden gewonnen. Ze waren scherper en gretiger in de duels. Na een kwartier profiteerde Mark Bas van Domburg optimaal. Vanaf de rand zestien verraste hij Veendam 1894-doelman Thijs Graver. Daarna kreeg de vaak ongrijpbare Dylan van der Spoel een kans maar hij mikte voorlangs. Na 26 minuten kwam de uitploeg toch op een 0-2 voorsprong. Joost Gerds ontsnapte aan de aandacht van de normaliter hechte Veendammer defensie en op zijn schuiver had Thijs Graver geen antwoord. Een paar minuten later had aanvaller Nick Nijboer de achterstand kunnen verkleinen. Zijn kans kwam voort uit toeval. Maar zijn inzet was zonder overtuiging en was een makkelijke prooi voor Lycurgus-doelman Robert Brak. Hoewel de Parkstedelingen meer aan de bal waren, was het uit-team in de omschakeling gevaarlijker.
Dwarrelende gedachten
In de rust dwarrelden allerlei gedachten bij uw verslaggever op. Mijmerend liep ik rondjes om het veld en voelde vooral veel wind. Heel veel wind. Saharazand? De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik teleurgesteld was in wat ik gezien had in het eerste bedrijf. Ik schrijf tenslotte met een geelzwarte pen. Had ik een team gezien die na vorige week iets wilde rechtzetten? Had ik nu een elftal gezien die ik in het verleden vaker heb gezien? De jongens tegen de mannen die moeilijk tot scoren kunnen komen? Is er op twee derde van de competitie sprake van een stagnatie in de ontwikkeling? Waarom werden er zoveel duels niet gewonnen? Waar was de echte wil om te winnen? Waarom zijn er zoveel spelers niet in vorm? En is Winston de Jonge na zijn langdurige blessure al toe aan een rol als aanvalsleider en goalgetter? Kan hij nu al mee in het dynamische spelconcept van de Veenkolonialen? Of moeten we ook de credits geven aan Lycurgus? Was Veendam nou zo slecht of waren zij nou zo goed? Of ben ik nu te kritisch en te veeleisend? Zomaar wat vragen die bij me opwelden in de pauze. Waar was nou die echte Veendammer Wind? En wat zou trainer Mac Andrew in de rust tegen z’n spelers zeggen?
Naar huis bellen
Na de thee waren er aan Veendam-kant geen wissels. De Langeleegteboys gingen nadrukkelijk op zoek naar de aansluitingstreffer. Behoudens een krachteloos kopkansje van Winston de Jonge leverde dat niet veel resultaat op. De Veendam 1894-verdediging had z’n handen meer dan vol aan de spitsen van Lycurgus. Vooral Dylan van de Spoel was een echte handenbinder en was een voortdurende plaaggeest voor het niet altijd even adequaat ingrijpende centrumblok Bieze/Zuur. Deze laatste moest een keer aan de noodrem trekken en kreeg van de prima leidsman Adem Secer geel. Ondanks alle goede bedoelingen van de thuisclub was het Lycurgus dat scoorde. Tieme Schiphof kon vrij aanleggen van buiten de zestien en nadat hij even naar huis had gebeld krulde hij de bal met links prachtig in de verre bovenhoek buiten bereik van Thijs Graver. Na deze 0-3 in de 68ste minuut wisselde trainer Mac Andrew. Harm Bos en Robert Nullmeyer kwamen in het veld voor Winston de Jonge en Lorenzo Langeland. Illustratief voor de prestatie van de Veendammers was een gemiste kans. Robert Nullmeyer kon na een goede aanval de bal zo in een leeg doel schieten, maar hij mikte naast. Toch wisten de geelzwarten het net te vinden. Na goed doorzetten van aanvoerder Ramon de Jong, die als een van de weinigen zich aan de malaise onttrok en een (ruime) voldoende scoorde, was het Dinand de Jonge die de Veendammer eer in de 85ste minuut wist te redden.
Apathisch
Tja, hoe nu verder? Er lonkt nog steeds een toppositie in een spannende competitie. Een derde plek die wellicht al nacompetitie op promotie oplevert. En was hoofdtrainer Armand Mac Andrew na afloop net zo teleurgesteld als uw verslaggever?
Mac: ‘Nee, ik ben niet boos, wel teleurgesteld. Ja, ik heb ook die gretigheid, hongerigheid en beleving gemist. Zeker na het verlies van vorige week. Zwaar teleurgesteld en verbaasd over het niveau van sommige jongens vanmiddag.’ Ik zeg dat ik vanmiddag gezien heb wat ik als trend al een paar seizoenen zie. En dat in het licht van een positieve ontwikkeling, die vanmiddag leek te stagneren. Mentale kwetsbaarheid, een vormdip bij een aantal spelers. Mac: ‘Klopt, het was vanmiddag heel apathisch. Kijk, je weet dat er nu op ons wordt gejaagd. We zijn van jager prooi geworden. Gezien de positie op de ranglijst. Iedereen is gebrand om van ons te winnen. Dat weet je. En daar moet je je tegen wapenen. Dat hebben we niet gedaan. Daarin ben ik teleurgesteld. Dat zie je bijvoorbeeld bij die eerste goal van hen. De wil om die bal tegen te houden of te pakken. Dat zag je bij die laatste goal van ze ook. De absolute wil en koste wat het kost die bal veroveren. Dat miste ik. Kijk, vaak komen we ermee weg omdat we dominant zijn en die kansen krijgen we wel. We zijn vandaag wel beperkt gebleven in het leveren van strijd. Tot natuurlijk wel een bepaald niveau en hoogte. Waarom ik met Winston ben begonnen? Omdat we veel kansen kregen en Winston is een echte afmaker. Ik had verwacht dat zij zouden inzakken en daarom wilde ik een aanspeelpunt hebben bij de zestien. Vandaag zat het er niet in.’
Uithuilen
Mac: ‘Die gemiste kans van Robert illustratief voor deze middag? Ja, dat klopt. We hebben ook wel onze kansjes gehad. Dat heb ik in de rust ook gezegd. We staan weliswaar met 0-2 achter, zorg dat je niet nog een tegen krijgt, maar er is nog vanalles mogelijk. Dan kun je er nog een 3-2 uitslepen. Zij gevaarlijk in de omschakeling? Ja, dat heb ik ook gezegd. In de tweede helft loop je geheid een keer tegen een counter aan. Natuurlijk speelde die wind een rol. Maar ik vond ons centraal achterin vandaag niet sterk. Maar natuurlijk spelen we nog ergens voor. Hoewel we de derde plek nu kwijt zijn, gaan we ervoor. Hoewel de komende tegenstanders niet gemakkelijk zullen zijn. We zullen moeten leveren, los van welke tegenstander dan ook. Uithuilen en op naar de volgende!’
Ik hoop maar dat ik alles goed heb opgeschreven want op mijn opnameapparaatje overstemde de windkracht op de wielerbaan voor de hoofdtribune aan De Langeleegte vaak het antwoord van de Veendammer oefenmeester.
