Eind 2010 is Baltus Woldhuis van de voetbalvereniging Wildervank overleden. ´Bollie´, zoals we hem in de wandelgangen noemden is 76 jaar geworden. Alhoewel Bollie een geboren en getogen Muntendammer is heeft hij zijn hart toch verpand aan de voetbalvereniging Wildervank. Maar de mooie jaren in Muntendam vergat hij ook niet. Want in het handelsdorp schopte hij voor het eerst in z´n leven tegen een bal aan.

Bollie begon bij de B-junioren en eindigde bij de A-junioren van de zwart-witte club. Daarna de overstap naar de senioren en de kleine man speelde vervolgens in het derde elftal van Muntendam. Maar daarna kwam de ommekeer. De liefde kwam in het spel en Bollie kwam zijn Greta tegen. Vervolgens gingen ze trouwen en vanaf dat moment woonden de twee tortelduifjes in Wildervank.

Maar Greta was niet de oorzaak dat Bollie met voetballen stopte bij Muntendam. Nee, dat was oud-Muntendam en de toenmalige Wildervank-speler Jan Prins. Op een gegeven moment vroeg Jan aan Bollie of hij wel zin had om naar Wildervank te verhuizen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ondertussen was Bollie nog met zijn hart bij Muntendam.

Maar die weemoed veranderde snel toen terreinmeester Harrie Haan Bollie vroeg om de velden te verzorgen. Maar er was één probleem, Bollie was nog geen lid van Wildervank. Maar dat probleem werd natuurlijk snel opgelost. Ondertussen voelde de geboren Muntendammer zich snel thuis in Wildervank en ging zelfs als supporter mee met het eerste zondagelftal.

Van het één kwam het ander. Op een gegeven moment vroegen ze Bollie of hij wel assistent-scheidsrechter wilde worden van zondag 1. En hij werd ook gevraagd om beheerder van de kassa te worden. Bollie had veel tijd om deze functies te vervullen, aangezien hij door een ongeval zijn werkzaamheden bij de kartonnagefabrieken in Veendam en Hoogeveen niet meer kon doen.

De toon was gezet bij Wildervank. Bollie voelde zich er volledig thuis en werd daarna ook nog vlaggenist bij zaterdag 1, 2 en 5. Als linesman bij het beroemde zaalvoetbalteam vierde hij hoogtijdagen. Het zaalvoetbalteam van Wildervank werd twee keer achteréén kampioen. Van de vierde- naar de derde klasse en van de derde- naar de tweede klasse.

Behalve het verzorgen van de velden - wat hij samen met Simon Kuiper deed - was hij ook nog actief als materiaalman en kledingverzorger voor het eerste zondagelftal. Als de vaste grensrechter Hut niet aanwezig was, trad Bollie op als reddende ´engel´. Behalve het voetbal had Baltus nog andere hobby´s.

Een dobbertje uitgooien en hij zat uren achteréén in het kippenhok om van zijn kippen te genieten. Greta werd wel eens jaloers, zei hij jaren geleden tegen mij. Ook het kaarten in het clubgebouw van Wildervank deed hij graag. Maar zijn allergrootse hobby was het fietsen. Lekker in de vrije natuur peddelen en dan vergeet je alle beslommeringen die deze functie´s met zich mee brachten.

Bollie heeft dus onder veel trainers gewerkt, maar er was één trainer bij die van Bollie de ´loftrompet´ kon krijgen. En dat was niemand minder dan Henk van der Vlag. Bij de uitwedstrijden werd Bollie altijd keurig opgehaald van huis en bedankt voor zijn werkzaamheden, wat hij namens het team deed.

Voordat de wedstrijden begonnen kregen alle medewerkers van het eerste elftal een schouderklopje van de trainer. Want Van der Vlag zei altijd: "samen zijn we sterk". En daar was hij het roerend mee eens. Het waren volgens Bollie maar kleine dingen, maar dat heeft hij bij zijn voorgangers gemist.

Bollie kende niet alleen vrolijke avonturen bij Wildervank, maar ook de andere kant van de medaille kende hij. Toen zijn vrouw Greta in het ziekenhuis lag gingen Bollie en ik haar een bezoek brengen. En Bollie kende dan ook de vrolijke kant. Op een gegeven moment zag Bollie een zuster die eten en drinken kwam rond brengen. Maar er lagen op die kar ook enige zoute haringen. Bollie´s gezicht glom en stiekem pakte hij er een paar zoute haringen vanaf en nam ze mee naar het bed van Greta. En daar at hij ze op. Bollie ten voeten uit. Een kleine man met een grote dadendrang.