36 keer de trekker over halen
Het was al weer eeuwen´ geleden dat ik een keer op vakantie ging in Frankrijk. Ik was altijd al lyrisch op de Tour de France. Daarom heb ik als aandenken stapels plakboeken op de vliering liggen. Maar juist die ene keer - ik ben er een paar keer geweest - staat op mijn netvlies gericht, alleen ik weet het jaar niet meer. Maar dat kan gebeuren als de jaren je parten spelen.
Het werd een Tour met ´vallen en opstaan. En daarbij een komisch voorval. We waren in die tijd nog vrijgezel en met een vriend gingen we naar het Alpen gebied van Frankrijk. En in dit hooggebergte hebben we taferelen mee gemaakt die zijn weerga niet kent. Een stuk gelopen auto tot een ouderwetse fototoestel. Maar in die tijd werd mijn fototoestel tot één van de modernste gerekend.
Het was een Konica C35 en op diverse verjaardag partijtjes was mijn toestel het gesprek van de avond. Onder het genot van veel drank werd het avontuur in den treure belicht door ondergetekende.Vol goede moed gingen we naar Frankrijk. Het fotoapparaat stond op scherp want ik was van plan om er een geweldig fotoreportage van te maken. Maar het liep net even anders, dan we hadden gedacht.
Voordat de wielerpeleton de L`Alpe d`Huez op ging wilden wij natuurlijk van dichtbij meemaken hoe het voelt om ´de Nederlandse berg´, te bedwingen. Nou het was een rit met pieken en dalen. Diverse namen van de wielertoppers stonden op het asfalt gekalkt en langs de route was het mutjevol met caravans. Eenmaal boven op de top keerden direct weer en gingen bergaf.
Halverwege Alphuez kwam ik er achter dat de koppeling defect was. Al rollende en remmend gingen we naar beneden. Daar aangekomen gingen we direct op zoek naar een garage maar dat was zoeken ´als een speld in een hooiberg´. Want alle garages waren op die zondag gesloten. Dan maar een nacht in de auto slapen was het parool.
We hebben dus een karrevracht aan ploatjes geschoten, want het thuisfront wilde natuurlijk ook weten wat we in Frankrijk uitspookten. Niet alleen van het hooggebergte, maar natuurlijk ook van de wielrenners. Op een gegeven moment belandden we op een doodstil plekje waar geen ´hond´ te bekennen was. Nou geen ´hond´was overdreven gezegd. We kwamen in deze prairie warempel nog een paar vrienden tegen op deze éénzame locatie.
Op dat moment werd mijn aloude toestel weer uit de zak gehaald en een aanéénschakeling van foto´s volgden. Want dit moment moest op de gevoelige plaat gezet worden, want zoiets overkomt je maar één keer in je leven. En dat wil je later op de borrelavonden laten zien. Eenmaal thuis ging ik direct naar de fotowinkel om mijn rolletje te ontwikkelen. En de verkoper
verdween in het donkere hokje.
Ik dacht op een gegeven moment ´wat duurt dat lang´. Eindelijk kwam de verkoper weer op toneel en vertelde me de verlossende woorden. "Meneer, er zit geen rolletje in uw toestel". Of er nog meer mensen in die zaak stonden weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik bijna door de grond zakte, vanwege het schrikeffect. Later is dit tafereel nog vaak over tafel gegaan
bij de verjaardagen, onder het genot van een stevige borrel. Dus het is toch nog ergens goed voor geweest.
Ja, in die tijd was de digitale camera nog niet in beeld. Misschien was het dan anders afgelopen. Misschien was mijn camera dan achtergebleven in het struikgewas of ergens tussen de bergen. Want zo´n kluns was ik en ben ik nog wel eens. En tegenwoordig leven we dus helemaal in het digitale tijdperk.
De beroepsfotografen konden vroeger rustig aan het werk gaan want er waren niet veel aasgieren die je het werk als fotograaf moeilijk te maakten. Maar tegenwoordig is het een gekrakeel van jewelste in ´fotoland´. Het is soms moord en doodslag wie de mooiste en beste foto schiet. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer. En dan heb ik het niet alleen over de berroepsfotografen maar ook over de huis- tuin en keuken fotografen.
Ik ben dus een huis- tuin- en keuken fotograaf. Ik loop ook met een éénvoudige digitale camera op zak, maar heb gelukkig nog het fatsoen om een paar stappen op zij te doen en de beroepsfotografen hun werk te laten doen. Want zij moeten er van leven en ik niet. Toch heb ik een beetje te doen met ze. Ze hebben een karrevracht aan apparatuur bij zich en ook nog een
stoeltje om op te zitten. En als ze zich gesetteld hebben dan wordt het pas het feest.
Zoook de ploatjemoakers die hun werk doen bij de voetbalwedstrijden van bijvoorbeeld BV Veendam. 90 minuten lang zitten ze continu door het glasje te kijken om de beste foto te maken. Kijk bij mooi weer wil dan nog wel, maar als er sneeuwstormen op de Langeleegte razen, dan ben je als fotograaf in een ´hel´ beland.
Ik zou zeggen ´neem toch een paar foto´s´, en wegwezen naar de warme kachel van moeder de vrouw. Maar nee hoor, ze zijn zo eigenwijs en willen die ene goede foto hebben om de concurrenten er de loef mee af te steken. Ze zitten dan als mummies verkleed om die ene unieke fotootje te maken. Want die gaat de wereld over.
Toch kan ik mij de haren nog uit de kop trekken, dat ik toen niet bij de les was. Een camera meenemen en er geen fotorolletje in gedaan. Maar wel 36 keer de trekker over gehaald. Het was natuurlijk oerstom van me om zo´n grote blunder te begaan. Want ik was dan met de beste foto thuis gekomen. Een foto uit de prairie, die er nooit kwam.