Door Hans van Noort
Koos Kuilman, 64 jaar en voorzitter van de badmintonvereniging Meteoor, heeft iets met bergen. Hij wandelt graag in Oostenrijk of de Dolomieten (Italië) of zelfs in Peru en Nepal (Himalaya). Toch heeft hij een ultieme uitdaging: samen met zijn zoon Remco, 27 jaar, de hoogste berg van Afrika - de Klilmanjaro - overwinnen. Zo gezegd, zo gedaan. Vergeet het maar, zo eenvoudig is dat niet.
Voorbereiding
Aan deze tocht gaat een trainingstijd vooraf van ca. anderhalf jaar. Op de sportschool Oxygym o.l.v. Stefan Scharpenborg traint hij op uithoudingsvermogen, kracht en algehele conditie. Hij ondergaat een uitgebreide medische keuring in het UMCG. De uitslag geeft aan dat hij een redelijk/goede conditie heeft, maar dat is niet genoeg. De planning is om in maart de gok te wagen. Tegen die tijd is hij er klaar voor. Teleurstelling alom, de tocht wordt afgeblazen, er ligt 6 m sneeuw op de berg en dat is onverantwoord om ook maar aan de tocht te beginnen! Uiteraard volgt een dip, maar Koos en Remco laten zich niet van de wijs brengen en pakken hun trainingsprogramma weer op. Een nieuwe datum wordt ingepland – 8 juni. De laatste maand slaapt Koos thuis in een hoogte tent. Hierin wordt nagebootst dat je je op 2300m bevindt. Er is dus minder zuurstof! Koos krijgt hierdoor wel meer rode bloedlichaampjes, maar raakt niet in diepe slaap en is erg vermoeid als hij ’s morgens opstaat. Dat schijnt erbij te horen.
Dan is het zover. Van Schiphol vliegen ze naar Kilimanjaro Airport en worden met een busje naar de plaats van bestemming, Moshi, gebracht. Eén dag om te acclimatiseren.
Zondag - 10 juni, de eerste etappe van de Lemosho route
“Met 2 gidsen, Ranson en Ricardo en 7 dragers en een kok gaan we op pad. Omdat het redelijk snel gaat pakken we de 2e etappe er ook “even” bij en bereiken Shira 2 Camp op 3840 m. Het landschap verandert van een tropisch regenwoud in een maanlandschap met reusachtige rotsen. We hebben wel 9 uur gelopen!
De 3e etappe loopt via uitgestrekte savannes naar de Lava Tower op 4630 m. We willen weer te snel, wat de tocht extra zwaar maakt. De gidsen houden een oogje in het zeil of we wel genoeg drinken en meten de hartslag en de zuurstofopname. Ze zijn bang dat er ook maar iets gebeurt! Gelukkig hebben we ons goed voorbereid en slikken preventief de nodige medicijnen tegen hoogteziekte en misselijkheid, nemen maagtabletten en ibruprofen in om evt. ontstekingen tijdig de kop in te drukken. We slapen in tenten.
Het laatste stuk van deze etappe regent het flink, is het koud en glad. We zakken weer een beetje én lopen in de wolken. We komen uit bij Barafu Camp en hebben er weer 7 uur opzitten.
De volgende dag is het écht klauteren en klimmen. We moeten een “muur” passeren. Met handen en voeten schuifelen we er langs. Achter ons de afgrond… We lopen a.h.w. om de berg heen. Gelukkig gaat deze passage goed. Wolken en zon wisselen elkaar af. De stilte is oorverdovend, het is hier nog écht stil. ’s Nachts is het koud, tussen de -10° en min 15°C. De uitzichten zijn fabelachtig over ijsvelden én dat in Afrika!
We bereiken het basiskamp Barafu Campsite op 4700 m, de top komt nu wel heel dicht bij. Na het eten is er een briefing met adviezen voor morgen, dé dag. Voldoende water mee, kleding en verlichting in orde enz. De dragers blijven achter in het basiskamp en alléén met de gidsen gaan we verder. Nu wordt het pas écht spannend.
Donderdagavond 14 juni moeten we om 23.00 uur op. Precies 24.00 uur vertrekken we met ieder 7 kg. bagage mee, o.a. 3 l water die op een speciale manier is ingepakt i.v.m. bevriezen. Het is pik donker. Het eerste stuk loopt niet. We zijn misschien te gespannen en/of angstig. Zullen we het halen? Het is steil en de ondergrond is los. We bewegen ons langzaam omhoog. De eerste stop met wat thee is rond 01.15 uur. We zien mensen terugkomen - onderkoeld, gevallen – die hebben het niet gered. Daar word je niet vrolijk van. Geleidelijk gaat het wat beter, maar het is lood zwaar. Telkens na een uurtje à 5 kwartier pauzeren we even. Echt even, vaak maar 2 minuten voor wat thee en foto’s. Dan bereiken we Stella Point op 5756 m en rusten iets langer. De zon komt op, prachtig. Van hieraf is het nog 1 km met een stijging van 200 m. Ik zit helemaal kapot en wil wel terug. Remco en de gidsen slepen me er mentaal doorheen. Koos is verreweg de oudste. De meesten zijn tussen de 20 en 30 jaar!
Het laatste stuk is redelijk vlak. We sjouwen en sjouwen tot we uiteindelijk het hoogste punt naderen. Dan zijn we er. Om 07.20 uur - Uhuru peak op 5895 m. We beseffen het nog niet zo moe zijn we. Maar dan is er toch de ontlading, huilend vallen we elkaar in de armen. We hebben het gehaald.
De zon brandt, géén factor zonnecrème is hier tegen bestand. Het uitzicht is fenomenaal. Rondom de ruimte en de ijsgletsjers, we zijn sprakeloos. De weergoden zijn aan onze zijde - weinig wind en rond het vriespunt. Geweldig, hier hebben we het voor gedaan…
Terug
Dan volgt de terugweg. Géén makkie. Eerst weer naar Stella Point. Daar wat kleren uit, want het is wel heel erg benauwd en onze spikes aangedaan. Dit ontlast de knieën. We lopen door de sneeuw. Opeens valt Remco en glijdt wel zo’n 30 m omlaag. Gelukkig stapt hij weer vrolijk op zonder blessures. Rond 12.00 uur zijn we terug in het basiskamp. Wat eten en even onze ogen dicht en om 14.15 uur gaan we weer verder naar 3150 m. Deze afdaling is niet eenvoudig. De ondergrond is oneffen, we lopen gedeeltes door een droge rivierbedding, mijn knie gaat opspelen… Rond 19.30 uur, dus na 17 uur zwoegen en zweten zijn we in het kamp. Wassen, eten – het smaakt ons niet, we zijn veel te moe en dan de slaapzak ik.
De laatste etappe. Mijn knie wordt ingetaped en daar gaan we. Na 4 uur stevig doorlopen zijn we er. We moeten tekenen en ontvangen op het rangerkantoor ons certificaat. Met de bus worden we teruggebracht naar het hotel in Moshi.”
Na een dag rust vliegen ze weer naar Nederland, waar op Schiphol een warme ontvangst van familie wacht.
Een geweldig avontuur om nooit te vergeten.