VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen.
Als de druppels van de douche op mij neer dalen, krijg ik meestal heel veel inspiratie om een stukje te schrijven. Het is eigenlijk te gek voor woorden, maar het overkomt mij wel. Woorden die normaliter niet in mijn hersenen voorkomen. Terwijl ik dan mijn lichaam flink afsop, moet ik in vliegende vaart onder de douche weg, want ik heb op dat moment maar een kort geheugen. Ik ben dan nog niet helemaal schoon, maar de woorden die door mijn hersenpan heen spoken moeten dan direct worden opgeslagen.
En dat gaat moeilijk, als je met een nat lichaam onder de sproeier weg gaat. Sla ik het niet op dan ben ik in no-time deze ingenieuze woorden weer kwijt, als ‘sneeuw voor de zon’. En ik wil zo graag een verhaal opsieren met ´slingers´. Maar ik heb er iets op gevonden! Terwijl ik dit verhaal schrijf zitten de lezers waarschijnlijk slap van het lachen, dit te lezen. Want zoveel onzin hebben ze natuurlijk nog nooit gelezen.
Daarom heb ik soms pen en papier bij de hand om alles direct te noteren. Op zo´n moment denk ik ook wel eens aan de tijd, dat ik nog assistent-scheidsrechter was van het eerste team van Wildervank (zat). Terwijl ik dus onder de sproeier stond herinner ik mij tijdens de competitiewedstrijd Wildervank (zat) - SC Erica een waar ‘vuustgevecht’. Zomaar een opstootje, het was een echte vechtpartij. Rollebollend gingen beide partijen over de grasmat in Wildervank.
Terwijl ik net van een hernia operatie weer langs de lijn stond te vlaggen brak in een mum van tijd een grote tumult los. Bij SC Erica speelden de gebroeders Kuipers en hun vader een hoofdrol. Maar de vader was de grote aanstichter tot de vechtpartij. Hij jutte zijn zoons op een dusdanige manier op dat de broers over de schreef gingen en molesteerden een Wildervank-speler. Deze speler van Wildervank is later naar het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal vervoerd.
Terwijl de spelers en begeleiding aan het knokken waren zat ik samen met de grensrechter van SC Erica gezamenlijk op een bankje en bekeken het 'schouwspel' van grote afstand. Ook oefenmeester Martin van der Veer van Wildervank ging als een soort 'Cassias Clay' te werk. Iedereen die te dicht bij zijn handen kwam, kreeg een mep van de Slochter oefenmeester. Bij dit voorval kreeg Wildervank een boete, omdat de wedstrijd plaats vond op eigen veld. Volkomen onterecht want Wildervank kon deze vechtpartij niet voorkomen.
Nu ik toch oefenmeester Martin van der Veer noem, herinner ik mij ook hele mooie momenten onder hem. Hij nam de spelers en vrouwen ook een keer mee naar een uitgaansgelegenheid in de stad Groningen. En wat hebben we genoten van deze man, die alles regelde en we hadden een schitterende avond. Ceremoniemeester, trainer, alles had Martin onder de knie. Met hem zijn we kampioen geworden en naar de vijfde klas gegaan.
Maar Martin kende ook angstige momenten. Hij was s 'avond een keer met de auto in het ijskoude water gekomen en al zwemmende is hij weer op de wal gekropen. Ook in de kleedkamer van v.v. Wildervank beleefde hij een angstig moment. Een speler van de tegenpartij werd naar de kleedkamer vervoerd, waar Martin hem direct reanimeerde. Maar het mocht niet baten, onder de handen van Martin is deze speler overleden.
Ik herinner me Martin ook nog toen hij voor de eerste keer als trainer langs de lijn stond in Wildervank. Ik was de grensrechter en op dat moment liep Martin net achter mij langs en zei de historische woorden “Vlaggen grensrechter!”, waarop ik zei: “Dat beslis ik zelf wel even.”. Verder waren zijn spreekbeurten in de rust van een wedstrijd schitterend. Met veel stemverheffingen sprak hij de spelers toe en hij had steeds een ander verhaaltje waarmee hij de aandacht trok.
En vanaf die tijd heb ik alleen maar genoten van die man. Ook oefenmeester Marcel Kouw herinner ik mij nog goed. Hij maakte ons voor de tweede keer kampioen. Marcel kwam twee keer in de week vanuit zijn woonplaats Amsterdam naar Wildervank. Zonder dat ik de andere trainers te kort wil doen, vond ik Marcel toch iets beter dan de vorige toppers. Verder waren het de trainers trainers Rits Wormmeester, Hiske Meedendorp, Tammo van Weerden en Edwin van Calker die geprobeerd hebben Wildervank verder in 'de vaart' der volkeren te loodsen.
Terwijl ik zo langzamerhand schoon ben en de laatste druppels op mijn hersenpan neer dalen moet ik ineens denken aan de aan de wedstrijden waarmee ik sommige scheidsrechters 'in het harnas joeg'. Het was algemeen bekend in Oost-Groningen, dat ik als grensrechter van v.v. Wildervank (zat) meer langs de lijn deed als alleen maar vlaggen. Nee, ik moest ook zorgen dat het clubblad weer vol kwam te staan.
Op een gegeven moment moesten wij naar Friesland voor een oefen- of bekerwedstrijd. Dus ik stond weer 'bepakt en bezakt’ aan de zijlijn te zwaaien. Maar er waren in deze wedstrijd veel onderbrekingen. Opeens was er weer een oponthoud en de scheidsrechter kwam naar mij toe. Hij zei: “Wat ben je aan het doen?”. Waarop ik zei: “Schrijven scheids. ”. Hij zegt: “Kan dat wel?”. “Jawel.”, zei ik. “Er zijn genoeg 'dode' momenten in de wedstrijd om aantekeningen te maken.”.
Ik ben 15 seizoenen assistent – scheidsrechter geweest van zaterdag 1. En toch wil ik nog even terug komen op de douche. Bovenstaand verhaal heb ik geschreven, middels steekwoorden, die ik onder de douche heb ontvangen. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk. De druppels, die dus neer dalen op mijn hoofd zorgen ervoor dat ik dit verhaal heb mogen schrijven. Nostalgie dus, van de bovenste plank.