COLUMN - Schrijvers en fotografen zijn onoplosmakelijk met elkaar verbonden. Ze willen wel apart door het ‘leven' gaan maar of dat een succes wordt valt te betwijfelen. Gekscherend wil ik nog wel zeggen dat je bij het schrijven van een verhaal moet nadenken. En om iets op de ‘gevoelige plaat' te zetten is een druk op de knop voeldoende om iets te vereeuwigen. Bij het lezen van bovengenoemde bewering vliegen de ‘ploatjemoakers' mij hoogstwaarschijnlijk in de haren.
Ik moet ineens denken aan volkszanger Andre Hazes. De Amsterdammer zong ooit het lied ‘slingers aan de wand'. Want een kale wand spreekt niet tot de verbeelding. En een foto aan de wand is als ‘ krenten in de pap'. En als je dat ook vergezeld laat gaan van woorden dan is het geheel compleet. Een foto en een paar letters gaan dan ook als een twee-eiige tweeling door het leven. Zoiets als broer en zus.
Verder is er altijd een strijd wie de beste en mooiste foto maakt. Sommige fotografen zijn eigengereide types en zijn altijd op ‘jacht' naar de beste foto. Dit integenstelling tot tekstschrijvers die gewoon een mooi verhaal op papier willen zetten. En hun gevoel laten ‘spreken' bij het schrijven van een verhaal. Ze willen graag ‘spelen' met letters en ze gaan net zo lang door totdat er een mooi verhaal uit de ‘bus' komt.
Deze ‘artiesten' van de pen herken je dan ook als ze hun naam niet onder het verhaal zetten. De trouwe lezers zien direct van wie het stuk is. Maar meestal willen ze hun naam ook onder het verhaal hebben staan, omdat ze ook maar een mens zijn en die net als hun lotgenoten ook publiciteitsgeil zijn.