ParkstadVeendam.nl

Door Hans van Noort 

Koos Kuilman, 64 jaar en voorzitter van de badmintonvereniging Meteoor, heeft iets met bergen. Hij wandelt graag in Oostenrijk of de Dolomieten (Italië) of zelfs in Peru en Nepal (Himalaya). Toch heeft hij een ultieme uitdaging: samen met zijn zoon Remco, 27 jaar, de hoogste berg van Afrika - de Klilmanjaro - overwinnen. Zo gezegd, zo gedaan. Vergeet het maar, zo eenvoudig is dat niet. 

Voorbereiding
Aan deze tocht gaat een trainingstijd vooraf van ca. anderhalf jaar. Op de sportschool Oxygym o.l.v. Stefan Scharpenborg traint hij op uithoudingsvermogen, kracht en algehele conditie. Hij ondergaat een uitgebreide medische keuring in het UMCG. De uitslag geeft aan dat hij een redelijk/goede conditie heeft, maar dat is niet genoeg. De planning is om in maart de gok te wagen. Tegen die tijd is hij er klaar voor. Teleurstelling alom, de tocht wordt afgeblazen, er ligt 6 m sneeuw op de berg en dat is onverantwoord om ook maar aan de tocht te beginnen! Uiteraard volgt een dip, maar Koos en Remco laten zich niet van de wijs brengen en pakken hun trainingsprogramma weer op. Een nieuwe datum wordt ingepland – 8 juni. De laatste maand slaapt Koos thuis in een hoogte tent. Hierin wordt nagebootst dat je je op 2300m bevindt. Er is dus minder zuurstof! Koos krijgt hierdoor wel meer rode bloedlichaampjes, maar raakt niet in diepe slaap en is erg vermoeid als hij ’s morgens opstaat. Dat schijnt erbij te horen. 
Dan is het zover. Van Schiphol vliegen ze naar Kilimanjaro Airport en worden met een busje naar de plaats van bestemming, Moshi, gebracht. Eén dag om te acclimatiseren.

Zondag - 10 juni, de eerste etappe van de Lemosho route
“Met 2 gidsen, Ranson en Ricardo en 7 dragers en een kok gaan we op pad. Omdat het redelijk snel gaat pakken we de 2e etappe er ook “even” bij en bereiken Shira 2 Camp op 3840 m. Het landschap verandert van een tropisch regenwoud in een maanlandschap met reusachtige rotsen. We hebben wel 9 uur gelopen!

De 3e etappe loopt via uitgestrekte savannes naar de Lava Tower op 4630 m. We willen weer te snel, wat de tocht extra zwaar maakt. De gidsen houden een oogje in het zeil of we wel genoeg drinken en meten de hartslag en de zuurstofopname. Ze  zijn bang dat er ook maar iets gebeurt! Gelukkig hebben we ons goed voorbereid en slikken preventief de nodige medicijnen tegen hoogteziekte en misselijkheid, nemen maagtabletten en ibruprofen in om evt. ontstekingen tijdig de kop in te drukken. We slapen in tenten.

Het laatste stuk van deze etappe regent het flink, is het koud en glad. We zakken weer een beetje én lopen in de wolken. We komen uit bij Barafu Camp en hebben er weer 7 uur opzitten.

De volgende dag is het écht klauteren en klimmen. We moeten een “muur” passeren. Met handen en voeten schuifelen we er langs. Achter ons de afgrond… We lopen a.h.w. om de berg heen. Gelukkig gaat deze passage goed. Wolken en zon wisselen elkaar af. De stilte is oorverdovend, het is hier nog écht stil. ’s Nachts is het koud, tussen de -10° en min 15°C. De uitzichten zijn fabelachtig over ijsvelden én dat in Afrika!
We bereiken het basiskamp Barafu Campsite op 4700 m, de top komt nu wel heel dicht bij. Na het eten is er een briefing met adviezen voor morgen, dé dag. Voldoende water mee, kleding en verlichting in orde enz. De dragers blijven achter in het basiskamp en alléén met de gidsen gaan we verder. Nu wordt het pas écht spannend.

Donderdagavond 14 juni moeten we om 23.00 uur op. Precies 24.00 uur vertrekken we met ieder 7 kg. bagage mee, o.a. 3 l water die op een speciale manier is ingepakt i.v.m. bevriezen. Het is pik donker. Het eerste stuk loopt niet. We zijn misschien te gespannen en/of angstig. Zullen we het halen? Het is steil en de ondergrond is los. We bewegen ons langzaam omhoog. De eerste stop met wat thee is rond 01.15 uur. We zien mensen terugkomen - onderkoeld, gevallen – die hebben het niet gered. Daar word je niet vrolijk van. Geleidelijk gaat het wat beter, maar het is lood zwaar. Telkens na een uurtje à 5 kwartier pauzeren we even. Echt even, vaak maar 2 minuten voor wat thee en foto’s. Dan bereiken we Stella Point op 5756 m en rusten iets langer. De zon komt op, prachtig. Van hieraf is het nog 1 km met een stijging van 200 m. Ik zit helemaal kapot en wil wel terug. Remco en de gidsen slepen me er mentaal doorheen. Koos is verreweg de oudste. De meesten zijn tussen de 20 en 30 jaar!
Het laatste stuk is redelijk vlak. We sjouwen en sjouwen tot we uiteindelijk het hoogste punt naderen. Dan zijn we er. Om 07.20 uur - Uhuru peak op 5895 m. We beseffen het nog niet zo moe zijn we. Maar dan is er toch de ontlading, huilend vallen we elkaar in de armen. We hebben het gehaald. 
De zon brandt, géén factor zonnecrème is hier tegen bestand. Het uitzicht is fenomenaal. Rondom de ruimte en de ijsgletsjers, we zijn sprakeloos. De weergoden zijn aan onze zijde - weinig wind en rond het vriespunt. Geweldig, hier hebben we het voor gedaan…

Terug
Dan volgt de terugweg. Géén makkie. Eerst weer naar Stella Point. Daar wat kleren uit, want het is wel heel erg benauwd en onze spikes aangedaan. Dit ontlast de knieën. We lopen door de sneeuw. Opeens valt Remco en glijdt wel zo’n 30 m omlaag. Gelukkig stapt hij weer vrolijk op zonder blessures. Rond 12.00 uur zijn we terug in het basiskamp. Wat eten en even onze ogen dicht en om 14.15 uur gaan we weer verder naar 3150 m. Deze afdaling is niet eenvoudig. De ondergrond is oneffen, we lopen gedeeltes door een droge rivierbedding, mijn knie gaat opspelen… Rond 19.30 uur, dus na 17 uur zwoegen en zweten zijn we in het kamp. Wassen, eten – het smaakt ons niet, we zijn veel te moe en dan de slaapzak ik. 

De laatste etappe. Mijn knie wordt ingetaped en daar gaan we. Na 4 uur stevig doorlopen zijn we er. We moeten tekenen en ontvangen op het rangerkantoor ons certificaat. Met de bus worden we teruggebracht naar het hotel in Moshi.” 
Na een dag rust vliegen ze weer naar Nederland, waar op Schiphol een warme ontvangst van familie wacht. 

Een geweldig avontuur om nooit te vergeten.

Op 31 mei werd bekend dat er een 30-tal graven zijn vernield op de begraafplaats bij de Grote kerk in Veendam. RTV Noord sprak zelf over 60 vernielde graven, maar op papier staat de teller op dit moment op 80.

Op 31 mei was er sprake dat deze vernielingen mogelijk al 2 weken gaande waren, maar wij kregen later op onze redactie te horen dat dit al is begonnen in januari. Alleen werd het pas begin juni wereldkundig gemaakt door een klokkenluider.

De gemeente liet toen weten: Inmiddels zijn er een aantal acties genomen, waaronder de reparatie van het hekwerk en extra toezicht. Echter blijkt nu dat er tot op heden geen actie is geweest of niet tot resultaten heeft geleid, want er vinden nog steeds vernielingen plaats.

De vernielingen bestaan nu hoofdzakelijk uit het stelen van letters van de graven. Reparaties van het hekwerk zijn tot heden niet uitgevoerd. Opvallend is dat tijdens de sluitingstijden van de begraafplaats deze nog vrij toegankelijk is voor iedereen. De gemeente heeft aangeven dat er extra toezicht is, maar waarom is het toegangshek nog open na 20:00 uur?

Tijdens een wandeling over de begraafplaats zien we in de slootwal/gracht om de begraafplaats een deel van hekwerk liggen van mogelijk een graf. Een trieste zaak en kun je je ondertussen afvragen wat er allemaal nog meer in de sloot/gracht ligt!

Gerelateerde artikel:

• Vernielingen/diefstal begraafplaats centrum Veendam

Gerelateerde artikel:

• Nationale herdenking omgekomen brandweermensen

Gerelateerde artikel:

• 60ste Avondvierdaagse Veendam zit er weer op
• Foto's Avondvierdaagse Veendam 

Van dinsdag 26 juni 2018 tot en met vrijdag 3 augustus 2018 exposeert Tiny Dussel in het gemeentehuis van Veendam. In het gemeentehuis is een expositiewand en deze biedt kunstenaars uit Veendam en de regio de mogelijkheid om te exposeren.

Tiny Dussel
In haar jeugd heeft Tiny veel getekend en geschilderd. Deze hobby was echter wat naar de achtergrond geraakt maar sinds een aantal jaren heeft zij haar oude hobby het schilderen weer opgepakt. Tiny heeft hiervoor geen schilder- of tekenlessen gevolgd. Zij is autodidact.
 

De stijl van schilderen is figuratief. Tiny werkt uitsluitend met olieverf. Dit vindt zij het fijnste materiaal om mee te schilderen. Ze kan gefascineerd raken door een mooie lucht, een ondergaande zon en het weidse landschap. Dit probeert zij dan ook zo goed mogelijk op schilderijen weer te geven.

Water en Wind
Andere favoriete onderwerpen van Tiny zijn molens, zowel de oude poldermolens als de windmolens en het wad met zijn golfbrekers en zeilschepen. Vandaar ook de naam voor de expositie water en wind. Meer werk van Tiny is te bewonderen van 2 september 2018 tot 25 november 2018 in Bezoekerscentrum Dollard in Termunten.

Nieuwsgierig geworden?
De expositie is te zien in het gemeentehuis van Veendam tijdens openingsuren.

De brandweer van Veendam kreeg dinsdagmiddag om 14:02 uur de volgende melding: P 1 Ongeval binnen (meting: Aardgaslekkage) 01-25-922 Gasontvangstation N-443 Billitonweg Veendam 012531(tankautospuit). Een ambulance kwam ook ter plaatse.

De woordvoerder van de brandweer kon de redactie van parkstadveendam.nl melden dat het ging om een loos alarm.

Als vanouds was zondagmorgen weer vanaf Mulders Motoren de Broem Broem Rit van start gegaan. Met deze rit doen bikers en trikers hun passagiers met een beperking een groot plezier. Voor de meeste deelnemers, jong of oud, is deze rit een jaarlijks hoogtepunt van de activiteiten. Met ruim 10 motoren en 9 trikes ving om 9.30 uur de ongeveer 120 kilometer lange tocht aan. Twee deelnemers waren meegegaan in de bezemwagen. 

De bikers en trikers nemen elk jaar weer belangeloos deel en komen uit alle windstreken. De opzittenden “verzorgen” hun biker of triker gedurende de dag middels koffie, broodjes en frisdrank. De consumpties worden door de Vriendschapskring (onderdeel van Humanitas) zelf ingekocht en gesmeerd om de kosten zo veel mogelijk te drukken.

Ook wordt er tijdens het uitzetten van de route altijd gekeken naar halteplaatsen waar kosteloos gestopt mag worden en waar de deelnemers toch gebruik mogen maken van sanitaire voorzieningen. De Broem Broem Rit wordt georganiseerd door de VSK en de MTC Veendam&Omstreken.

Op de grote parkeerplaats van Huize Bareveld was een controlestop om te zien of iedereen er ook goed opzit. De route verliep grotendeels door Drenthe.

De koffiestop was in Amen op Camping het Amerveld, waar gebruik mocht worden gemaakt van het restaurant. Tijdens de middagpauze bezocht men het Gevangenismuseum in Veenhuizen. Dat was een heel leuke ervaring voor de deelnemers.

“We mochten parkeren op het binnenterrein van het gevangenismuseum”, verteld MTC voorzitter Rieks Roelfs. “Er waren banken neergezet voor het nuttigen van onze meegebrachte lunch. We mochten er vrij rondlopen, en tegen half twee stonden er twee ouderwetse boevenbussen voor ons klaar met een achteringang”.

Met deze bussen werden gevangenen vervoerd naar de poort waar de bus precies inpast. Het chauffeursgedeelte is volledig afgesloten. De deelnemers kregen een rondrit in de bussen aangeboden. Ook de bikers en de trikers gingen met de ‘boevenbus’ mee. Het was een heel aparte ervaring. Een mevrouw gaf onderweg uitleg over de kleine huisjes met de spreuken op de gevels. En over het ontstaan en de geschiedenis van ‘Veenhuizen’.

“Het was een heel leuke excursie. We proberen ook ieder jaar weer andere bestemmingen in de route op te nemen. In Veenhuizen waren we voor het eerst”.

De ‘sinasstop’ was in Tynaarlo bij het voormalige reisbussenbedrijf Rapide Tours.

Rond 16:00 uur eindigde de tocht bij het Rode Kruis gebouw aan de Schippersstraat in Veendam. Waar traditiegetrouw een warm en koud buffet wachtte, weer geheel verzorgt door de vrijwilligers van Humanitas.

In het prachtig gelegen hervormde kerkje aan het Kerkpad in Ommelanderwijk / Zuidwending is op zondagavond 24 juni om 19.30 een gratis toegankelijke ‘Grunneger dainst’.

Organist Gert-Jan Farenhorst van de voorbereidingsgroep speelt geregeld in diensten in dit fraaie dorpskerkje en wil graag een bijdrage leveren aan deze bijzondere dienst. De collecte is bestemd voor het onderhoud van het kerkje en het bijbehorende kerkhof. Met een krimpende gemeente valt het niet mee het geld voor het onderhoud daarvan bij elkaar te krijgen, constateert hij. ‘Met een Grunneger dainst hopen we op belangstelling van mensen van buiten de eigen gemeente en aan het eind een goedgevulde collectezak. Dat zou een steun in de rug voor de betrokken vrijwilligers zijn die veel zelf doen, en zo kunnen kerk en kerkhof, gelegen tussen beide dorpen, er mooi bij blijven staan.’

Het Gronings als taal in de kerkdienst, óók voor de liederen die gezongen worden, staat bij een groeiende groep mensen in de belangstelling, vertelt hij. Ze vinden het spannend om naar de teksten uit ‘Biebel’ te luisteren en samen te zingen in een taal die heel dichtbij voelt, maar zelden bij officiële gelegenheden wordt gebruikt. Verrassend genoeg zijn het soms niet-Groningers die je wijzen op mooie Groningse vertalingen, kenmerkende woorden en kernachtige uitdrukkingen. Als Groninger zie je niet meer hoe geschikt de Groningse taal is om een gevoel over te brengen, misschien wel juist als het om ‘het hogere’ gaat. Wanneer deze Grunneger dainst een succes wordt, dan is dit zeker voor herhaling vatbaar.

Voorganger in deze dienst is ds. Raymond Poede. De feestelijke begeleiding van de liederen, zowel op orgel als op piano, is in goede handen bij organisten Doewe Kraster en Gert-Jan Farenhorst.

Op vrijdag 29 juni om 20.00 uur gaan Medium Danielle Nijhuis en Healing Medium Kor Kuiper onder de noemer “Feel the Spirit” verder met de gezamenlijke demonstraties mediumschap Engelse stijl. Ze brengen de boodschappen van onze dierbaren in de ongeziene wereld om te laten zien dat er een leven is na dit leven. Een avond vol inspiratie, liefdevolle hereniging en healing.
Zaal Troost & Meer, Bosstraat 22 te Winschoten, kosten € 15,00.
Aanmelden bij yanini.korkuiper@gmail.com  of demonstratie@soulconnections.nl