VVV coördinator Nathanje Mulder heeft maandagmorgen in een emotionele toespraak afscheid genomen van het VVV agentschap, waar ze zich de afgelopen 4,5 jaar met hart en ziel voor heeft ingezet. Onder haar leiding zijn er diverse toeristische producten ontwikkeld. Bij arrangementen konden ook andere routes bijgevoegd worden, maar in principe moest alles zelf worden opgebouwd. Zoals fietstochten langs monumentale gebouwen, waar de ‘Zoveel kerkenroute’ er een van is. Er zijn wandelroutes ontwikkeld, en de gecombineerde fiets en wandelroutes waarin bekende en minder bekende mooie plekken opgenomen zijn. Vanuit liefde en passie voor de regio voelde ze het als een missie om het Veenkoloniale gebied te promoten.
Ander stukje Nederland
Na het faillissement moest de VVV helemaal opnieuw opgestart worden omdat er geen overdracht kon zijn. Het agentschap werd bij het Veenkoloniaal Museum ondergebracht. Door de versterking van elkaar is het een heel logisch en gelukkig huwelijk.
In zijn toespraak vertelde directeur Hendrik Hachmer iets uit de geschiedenis van de VVV in Veendam. In 1919 was de gemeente met een VVV kantoor gestart. Zo vlak na de Eerste Wereldoorlog vond de gemeente het belangrijk om mensen naar deze regio te halen. Wat in de jaren erop volgde zijn de ups and downs. De ene gemeenteraad vond het belangrijk, en de volgende het veel te duur en onnodig omdat het gebied toch voor de helft uit veeteelt en landbouw bestaat. En zo is het eigenlijk continu door de geschiedenis heen gegaan.
Maar de VVV is er niet alleen voor de toeristen, maar ook voor Veendam en de middenstanders. Dankzij het promotiemateriaal, dat ook bij andere VVV’s ligt, komen er toeristen naar de Veenkoloniën waar ze een ander stukje Nederland ontdekken. Nathanja heeft er keihard voor gestreden en is tot aan haar afscheid van de VVV nog steeds heel gedreven. Hij nam met weemoed afscheid van haar.
Miss Veenkoloniën
Nathanja sprak in haar afscheidstoespraak haar waardering uit voor de aanwezigen en ze bedankte hen voor de samenwerking en het vertrouwen. Ze kreeg de vrijheid en mogelijkheid om te doen waar ze passie voor had, en heeft deze over kunnen dragen. Met de mogelijkheid om te werken in een regio waar ze verzot op is, en daarin pionierswerk kon doen. Het is een regio waar vaak smalend over gedaan wordt, maar die het verdiend om gepromoot te worden.
Het was voor haar moeilijk om afscheid te nemen. Want het is ook afscheid nemen van mensen. Het was voor haar een hele worsteling. “Maar er komt nog een psychologische test, dus wellicht…” Waarop de zaal in de lach schoot. “Ook al wil je iets nieuws, je laat wel een bepaald comfort achter”, vertelde ze. Wat Nathanja wel zeker weet is dat haar tijd bij de VVV gaat stoppen.
Nathanja werd gezien als Miss Veenkoloniën. En mensen waren verbaasd dat ze ging stoppen. Maar drie jaar geleden had ze al een roep in haar hart gevoeld om op een dag iets te gaan doen in de richting van kerk of in zendingswerk. Maar ze had nog niet het idee om er concreet mee aan de slag te moeten, en had het aan de kant gezet. Als het moment er was zou ze het vanzelf wel merken. Haar werk bij de VVV werd gewoon voortgezet en ze ging er vol op in.
Roeping
De afgelopen zomervakantie heeft ze in drie Christelijke zomerkampen gewerkt, voor alle drie een weeklang. Het betrof twee kinderkampen en een tienerkamp. Tijdens het tweede kinderkamp moest ze de leiding op zich nemen. Tijdens het tienerkamp was het pittig. Tijdens zo’n week kan er een moeilijk achtergrond naar boven komen. Het is ook veel meer geestelijke zorg. Nathanja had zich er helemaal aan overgegeven en ze merkte dat ze het kon. Het is eigenlijk een soort testcase geweest.
Eenmaal weer thuis wist ze na 3 jaar dat het moment was gekomen om haar hart te gaan volgen. Ze was uit gaan zoeken in welke richting het zou gaan. Het Kerkenwerk lag het meest voor de hand. Nathanja heeft een vierjarige opleiding gevolgd op de Evangelische Toerusting School en is officieel assistent Kerkelijk Werker. Maar na contact met een zendingorganisatie kwam de richting naar het zendingswerk te liggen. Dit heeft ze niet in haar hoofd gehad omdat het zo anders is. Het is buiten de comfortzone, omdat je dan alles moet loslaten.
Tijdens een gesprek met de organisatie Stichting Operatie Mobilisatie was een missie in Israël in beeld gekomen waar jongeren van over de hele wereld komen. Na een training van anderhalf jaar zou Nathanja zelf trainingen gaan geven aan jongeren. Hoewel ze nog niet wist of het ook iets voor haar zou zijn besloot ze om verder in het proces te gaan. Ze vertaalde haar CV in het Engels en heeft opgeschreven wat ze wilde gaan doen. Jongeren in probleemsituaties laten weten dat ze waardevol en geliefd zijn. En dat er bij God altijd een tweede kans mogelijk is.
Eigenwaarde geven
Er kwam een andere missie uit de koker dan ze verwacht had. Haar CV was ook naar een organisatie in Zuid-Afrika gestuurd. Met bericht terug dat het daar uitstekend past. Het is zo vers van de pers dat Nathanja nog niet eens weet waar het precies is. Het betreft een voorlichtingsproject voor kinderen van 4 tot en met 12 jaar over drugs en drank. Waarbij scholen worden bezocht voor het geven van voorlichting. Het geven van eigenwaarde is zo belangrijk en het vertellen dat ze gelieft zijn. Er is heel veel problematiek zoals armoede en mensenhandel. Ze heeft nog nooit in een betaalde functie zoiets gedaan. Maar helemaal vreemd was het niet voor haar. Vanuit een christelijke organisatie heeft ze al eerder drie jaar lang voorlichting gegeven over drugs en drankmisbruik op scholen. Van jongs af aan zag ze mensen in de kerk die in een afkickboerderij waren opgenomen. Een echtpaar van de kerk werkte daar en Nathanja hielp er regelmatig mee. Haar ouders hebben haar geleerd om altijd naar andere mensen om te zien.
Nathanja wilde overal wel naartoe, maar Afrika had ze beslist niet voor ogen. Maar de roep naar heel iets anders is sterker, en daarin wil ze gaan bijdragen en vruchtdragend laten zijn. Dat is nooit zonder offers. Ze vermoed dat ze in Pretoria haar nieuwe betrekking krijgt en dan de townships ingaat. Een heel nieuw leven waarbij alle zekerheden van haar oude leven wordt losgelaten.
Donderdag is Nathanja haar laatste dag bij de VVV. Voor haar definitieve afscheid gaat ze nog met collega’s van andere VVV’s in gesprek om ideeën en tips over te dragen. En dan is het aan hun. Ze vindt het ook belangrijk om dingen in gezamenlijkheid te gaan doen. Dat is de grote kracht. Dinsdag krijgt haar opvolger Elleke van der Molen uit Veendam de overdracht van het VVV agentschap in Veendam. Zij zal per 1 januari 2017 als coördinator aantreden.
