Albert Gort terug in Veendam.
Hij was al op de helft van zijn pelgrimage naar Santiago de Compostela, maar Albert Gort heeft toch moeten opgeven wegens lichamelijke klachten. Hij is inmiddels weer thuis en probeert met rust te herstellen van een ontsteking in de achillespees.
Daarom hieronder zijn verhaal over de laatste, moeizame wandeldag in Frankrijk en de terugreis naar Veendam.
Wij wensen Albert heel veel sterkte toe en waarderen zijn inzet. Hij is toch maar mooi een heel eind gekomen en hij is van plan om volgend jaar de draad weer op te pakken zoals u aan het eind van het verslag zult lezen.
donderdag 14 juli 2011 dag 87
Gisteravond op sloffen de stad in geweest, lekker gegeten, lekker gedronken maar slecht ter been.
Overdag was het in de wandelschoenen best wel gevoelig, maar toen de bescherming van de schoen weg was, oh, .... oh.....
Je hebt het gevoel alsof er met naalden vanuit je hak naar je knieen wordt geprikt.
Als je de voet stil houdt is er best mee om te gaan , maar dan kom je toch niet verder.
De sloffen zijn dus niet de oplossing die ik in mijn hoofd had.
Vannacht dus maar weer slapen met mijn kussen onder het matras in plaats van onder mijn hoofd.
Toen het dekbed(deken) over mijn voet kwam en mijn hak tegen het matras werd geduwd kon ik het wel uit gillen van de pijn.
Als je dan voor de zoveelste keer wkker bent, vanwege het ongemak,neem je het besluit om naar huis te gaan.
Je voelt aan jezelf dat dit niet iets is dat zo maar even over gaat
's Morgens opstaan en gelijk weer zitten, Poeh, dat gaat even niet.
Uiteindelijk ben je dan omhoog, Ben kijk mij heel erg bezorgt aan.
Ik vertelhem dat ik naar het station toe wil om naar huis te gaan.
Misschien wel eerst naar Pergueux ( de grote plaats voor het komende weekend) maar dat hangt er van af waar de trein mij heen kan brengen.
Onze rugzakken ingepakt, naar beneden toe te ontbijten en dan richting station.
Omdat het vandaag 14 juli (Nationale Feestdag) is, is er van alles en nog wat te doen, maar gelukkig begint dat vanmiddag pas, zodat je lekker op kunt schieten en niet teveel oponthoud hebt.
Bij het station aangekomen blijkt dat de eerst trein die hier langs komt ( naar Limoges) pas om 12:29 komt en het is nog geen 9:00 uur.
Eerst een terrasje pakken, koffie drinken.
Ben wil bij mij blijven tot ik in de trein zit. Mooi toch.
Hij neemt dan, via de trein, de weg naar Perigueux.
Samen gaan we de kaar van Ben langs om aan te geven waar zijn route langs gaat en waar overnachtingen zijn.
Dan maar naar het centrum hobbelen, daar ia misschien wel iets leuks te beleven
Gisteravond was het in iedergeval best gezellig
Er was muziek en er was op het plein voor de kerk van alles en nog wat te eten en te drinken, die fransen kunnen er wat van.
Nu vanmorgen is alles uitgestorven., de meeste winkels zijn dicht, de terrassen hebben de stoelen met staaldraad vastgebonden.
Dus hebben we maar op een bankje gezeten en onze broodjes opgegeten
Tegen de middag weer op naar het station.
Kan ik kaartjes kopen tot Rotterdam., nou dat is al veel meer dan ik had bedacht.
Ben z'n vrouw had thuis al uitgezocht dat ik vanaf Rotterdan via Amersfoort nog in Groningen kon komen.
Dus maar doen.
Opgeven mijn wandeling naar St Jacques
Weg........
Over...........
Uit.........
Sneu, ..... ik kan wel janken, niet alleen van de pijn, maar ook van......... waarom nu????
Doorgaan is geen mogelijkheid en ik voel best dat deze pijn niet zomaar over is.
Je gzond verstand zegt dat dit de beste oplossing is maar je gevoel sputterd heel erg hard tegen..
Dikke brokken zijn er weg te slikken
Ben koopt een kaartje naar Perigueux ik ben best wel een beetje jaloers.
Dan de trein in( in het portaal gebleven,mijn rugzaak lekker dicht bij me)
Kom je in Limoges, moet je de trein naar Parijs nemen, een aardige man helpt mij naar het desbetreffende perron.
De trein staat er al. Ik erin en laat mij op de eerste best stoel zakken.
Maar zo werkt dat in Frankrijk niet.
Je hebt een kaartje gekocht voor een bepaalde coupe, voor een bepaalde zitplaats.
(Ik wist hier niets van af, Nederland werkt niet zo, maar ik leer snel)
Er komt een man de coupe binnen en begint te zoeken, ik kijk met verbazing toe.
Toe ik doorkreeg wat er gaande was, ben ik ook maar vlug naar "mijn" zitplaats gehobbeld.
En dan kom je na een heel erg lange poos aan in Parijs.
Ja niet zomaar Parijs maar Parijs Austerlitz en je moet met de metro naar Paris Nord en van daar verder met de Thalis naar Rotterdam
Toe ik uitstapte was het eerste wat ik moest doen , een kaartje koen voor de metro.
In mijn beleving is de metro ergens diep onder de grond en via tunnels met elkaar verbonden.
Dus ik naar beneden en alles wat ik tegenkom.... geen metro.
Op een gegeven ogenblik zie ik een loket van de spoorwegen.ik vragen en wat blijkt, je moet naar boven.
Bovengronds is het station van de metro
In mijn ogen is dat krom, maar wat wil je, je bent in Franrijk en je wilt naar huis en de fransen doen het toch op hun franse manier
Boven is het makkelijk zat om de metro te vinden
Dan moet je naar lijn 5, de metro naar Bolgny:
Lijn 5 is vlug gevonden heb ik even mazzel.
Alleen.......
Er staat geen Bolgny op de trein,wel allemaal nummers 5003,5073 en weet ik veel wat allemaal niet meer.
Gevraagd en wat blijkt, alle treinen die op dat perron stoppen gaan naar Boligny, simpel dus.
In het rijtuig ben ik maar blijven staanmet mijn rugzak op, want het in en uitstappen is secondenwerk
Na enkele stoppplaatsen kom je dan aan in Paris Nord.
Dan op zoek naar de Thalis
De aanwizingen waren duidelijk, dus de hal van waar de lange afstand treinen vertekken was redelijk gemakkelijk gevonden
Maar dan,? Van welk perron gaat nu de trein naar Rotterdam?
Ik zie opeens een heelgroot inlichtingscentrum staan. Daarheen en vragen.
De vertrektijden en van welk perron ze gaan staat op het grote zwarte bord hier boven ons.
Het vertrek van uw trein wordt over 20 minuten aangegeven.
Wat prachtig toch, zoveel hulp, zo veel aandacht.
En ja hoor na enige tijd komt op het bord te staan dat "mijn"trei vertrekt vanaf perron 14
Als ik dan bij perron 14 aankom staat daar een inmens lange trein.
Ik moet in coupe 15 zijn van trein nr 9355
Trein nr 9353 staat voor aan.Dus eerst deze trein voorbij lopen dan moet ik naar rijtuig 15 eerst ktijg je rijtuig 32 dan 31 en zo steeds een nummer lager.
Het is dan nog een heel eind lopen naar nr 15, maar ik heb geleerd dat je dat maar voor lief moet nemen
Aangekomen bij nr 15 staat daar een aardige stewardes ons op te wachten en wist aan waar ik de trein in kan.
In de vorige trein heb ik geleerd dat mijn instapkaart ook aangeeft welke stoel ik heb.
Dus gelijk'"mijn"stoel opgezocht, rugzak af en je leeg voelen, onvoldaan,
niet goed, het allerliefst een potje grienen of zo.
Of dat nu komt dat je op moet geven of dat je blij bent dat je het gered hebt tot zover om op tijd in de trein naar Rotterdam te komen, dat weet ik niet maar diverse gevoelens buitelen door mekaar en over elkaar heen.
Dan op weg naar Rotterdam, onderweg onstaat er wat vertraging door wat seimeem die niet goed staan en kom bijna een half uur te laat in Rotterdam aan.
Na wat gezoek en hulp van iemand van de NS een kaartje gekocht naar Groningen.
Mijn schoonzus zal mij daar afhalen en naar huis brengen.
Het is wel vreemd om in een paar uur dwars door Frankrijk en Bekgie te rijden, waar je een aantal dagen overhebt gedaan deandere kant op te komen.Ook in Frankrijk in diverse stations gestaan,waar ik als wandelaar eerder voorbij was gelopen.
Vanuit Rotterdam naar Amersfoort daar overstappen naar het noorden is best wel inspannend,want mijn voet doet zeer en je moet snel, snel snel.
Als je in de trein zit ,je mag zelf uitzoeken welke plaats je gaat zitten komt het besef
Het is eerst voorbij, .....over.....
Niet meer lopen.....Niet meer eerst naar de bakker .....
Ook het besef wat is er toch loos met mijn hak, zou er iets stuk zijn van binnen??Is er misschien iets ontstoken????
Niet meer zo lekker in je vel zitten dus.
Ook best wel bang zijn dat er iets anders aan mankeert.
Om bijna half twee ('s nachts ) staat mijn schoonzus in Groningen mij op te wachten en brengt mij naar huis.
Het is over.
Ik heb vrijdag,zaterdag en zondag mooi met mijn pootje op de stoel (been hoog) gezeten.
Maandag naar de dokter.
Het blijkt dat er een ontsteking aan de achillespees zit
Volgens insiders moet ik erop rekenen dat het een langdurige kwestie is.
Door een verhoging in de schoen is de eerste druk van de pees af en kan (ook middels medicatie) het herstel beginnen.
Ik hoop dat ik nu het volgend voorjaar mijn pegrimage naar Santiago de Compostela kan volbrengen .
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)